Niet zo lang geleden betekende ziek zijn dat je was vrijgesteld van maatschappelijke verplichtingen. Tegenwoordig ligt dat heel anders. Van zieken wordt verwacht dat zij zoveel mogelijk blijven werken en hun normale taken doen. Zieken krijgen er zelfs een aantal taken bij. Zij moeten actief participeren in hun eigen behandeling, prikken, stomazakjes verwisselen, oefeningen doen, uitzoeken waar de beste arts zit voor hun specifieke kwaal, en uitzoeken bij welke verzekeraar zij zich het best kunnen inschrijven als klant. Daarnaast moeten ze meepraten in de cliëntenraad van het ziekenhuis, met de medici die richtlijnen opstellen over hun ziekte, met onderzoekers die van hen willen horen waarnaar zij onderzoek zouden willen doen, met de overheid in talloze symposia, en themamiddagen over vraagsturing, empowerment en ‘het patiëntenperspectief’.

Margo Trappenburg bespreekt in Genoeg is genoeg de positieve, maar vooral ook de negatieve gevolgen van deze hyperdemocratisering in de zorg.