In 2010 kreeg de Nederlandse kiezer na maanden van formatiegesprekken een gedoogdemocratie. De grootste winnaar van de verkiezingen heeft hiervoor geen ministers geleverd en de grootste verliezer zit nu stevig in de regerende stoel. En dat noemen we 'gedogen'.

De vraag is waarom de kiezer zich knollen voor citroenen laat verkopen. Volgens opinieonderzoeker Peter Kanne weet de kiezer vaak maar half wat zijn politieke partij wil. En bovendien willen de partijen iets heel anders met Nederland dan hun kiezers en zijn ze daarnaast allesbehalve consequent in hun opvattingen. Dat blijkt als de verkiezingsretoriek plaatsmaakt voor een regeerakkoord. De kiezers zweven, maar de politici zweven nog veel meer.

In Gedoogdemocratie beschrijft Peter Kanne hoe kiezers en gekozenen elkaar op cruciale onderwerpen vaak niet begrijpen en behandelt hij de vraag die een groeiend aantal Nederlanders bezighoudt: heeft stemmen eigenlijk wel zin?