Albert Alberts (1911-1995) liet een uniek en persoonlijk oeuvre na met beroemde titels als De eilanden en De vergaderzaal. Deze raadselachtige schrijver was een
duizendpoot: journalist, vertaler, historicus, memoiresschrijver én romancier. Zijn werk werd bekroond met de Constantijn Huygensprijs en de P.C. Hooft-prijs.
Waarschijnlijk heeft Alberts er nooit aan gedacht dat iemand een biografi e over hem zou willen schrijven.
Binnen de Nederlandse literatuur is hij altijd een eenling gebleven. Zijn bescheidenheid was legendarisch en de geringe omvang van zijn romans ook. Hij had een terloopse manier van vertellen die een enorme zeggingskracht heeft. De publiciteit zocht hij nooit zelf op, hoewel hij wist - zeker na het succes van De vergaderzaal - dat hij zich beschikbaar moest stellen voor interviews.
'Alberts was een groot schrijver en een bescheiden mens,' schrijft Graa Boomsma in zijn biografi e, 'die in ogenschijnlijk openhartige vraaggesprekken toch
zijn tong achter zijn tanden hield.' Zo heeft hij altijd het liefdesdrama uit zijn vooroorlogse Parijse periode verzwegen. Op welhaast laconieke toon schreef hij over zijn zware jaren in Japanse gevangenschap nadat hij, koloniaal ambtenaar in Nederlands-Indië, in 1942 was opgepakt. Ook zijn oorlogstrauma was geen gespreksonderwerp. In de bruisende biografie van Graa Boomsma
komen deze verzwegen en onderbelichte thema's allemaal aan de orde.